Aangekomen bij school sprongen ze energiek uit de auto en renden naar het toegangshek, Mina was al binnen en ineens realiseerde Janna wat ze ging doen. Zoals een ezel plotsklaps kan gaan staan met gestrekte benen, nou zo zag Janna eruit toen het hek met daarachter de juf in zicht kwam. Het alarm ging af en luid brullend stond ze stokstijf stil en weigerde verder te lopen. Als een brute moeder heb ik haar opgepakt, aan de juf overhandigd en na de meisjes te hebben verzekerd dat ik echt weer terug kwam, ben ik snel naar de auto gelopen. Vervolgens omgereden naar de andere kant van het schoolplein waar ik kon concluderen dat het gebrul verstomd was, sterker nog er werd al gespeeld met een nieuwe vriendin.

Om 12.00 mocht ik ze weer ophalen en kreeg twee vrolijke meiden mee, die meteen riepen: “morgen weer!” Mamma opgelucht, juf ook blij en gelukkig heeft zich dit tot de dag van vandaag zo gehouden, sterker nog na 3 dagen wilden ze al graag mee-eten op school, nog even en ze zijn de hele dag weg. Eindelijk de tijd om weer eens een doos uit te pakken of een klus te beginnen en die ook af te maken.

Op vakantie……
Eindelijk, eindelijk was het dan zover, we gingen op vakantie. Pappa Patrick had de dames al een jaar lang gek lopen maken, iedere keer als ze op pad gingen vroeg hij: “waar gaan jullie naar toe?’ Het antwoord daarop was steevast “wij gaan naar Corsica!” En nu was het dus zover, na een ochtend op school kwamen we ze halen met een volgepakte auto en gingen op weg naar Toulon vanwaar de boot ons in de nachtelijke uurtjes zou overvaren naar het ruige eiland. We waren er 5 jaar geleden al geweest met onze huwelijksreis en hadden besloten gewoon weer naar hetzelfde appartementen complex te rijden in de hoop op een vrij huisje.

Onze meiden zijn echt helden in de auto, geen onvertogen woord, geen ruzie (herinner me nog levendig de bloedige veldslagen op de achterbank met mijn zus…..) maar alleen gezang en een tukje op zijn tijd. Ze zijn natuurlijk gewend om te rijden, twee maal per jaar gaan we naar Nederland en even een boodschap doen, betekent hier tenminste een half uur heen en een half uur terug in de auto. Maar dan nog, de DVD speler werd niet genoemd, de cadeaustickers werden enthousiast overal opgeplakt en bakken met kiwi, appel en sapjes verdwenen in de lijfjes.

Nadat de Tom Tom ons een wel heel rustieke route had aangeprezen, belanden we na drie uur binnendoor op de snelweg over de brug bij Millau. Wat een fenomenaal uitzicht, echt een kunstwerk, gemaakt door het architectenbureau dat is mede opgezet door Monsieur Eiffel, jawel van die bekende toren. De dames hebben dit niet of nauwelijks meegekregen, de binnenkant van hun ogen was iets belangrijker…….

Om 19.00 waren we in Toulon waar we wat hebben gegeten. Janna en Mina zijn dol op uit eten en vragen ook regelmatig wanneer we weer naar een restaurantje gaan, nou dat was dus nu. Een idioot groot bord met frietjes en een hamburger, een glas cola en een ijsjes later togen we op weg naar de boot. Wat een avontuur, zo’n grote boot, gingen we echt met de auto in de buik??? Het is en blijft genieten om die enthousiaste kinder koppies te zien, ze straalden zo dat ze bijna licht gaven.

Op de boot aangekomen naar onze hut, waar het stapelbed werd uitgeklapt, de meiden na een rondleiding over de boot zich neervlijden in het onderste bed en na veel vijven en zessen een uur later helemaal kapot in slaap vielen. Met zoveel indrukken is het natuurlijk ook wel heel erg moeilijk om gelijk de slaap te vatten. Maar wetende dat om 6.00 de volgende ochtend de scheeptoeter ons lieflijk zou wekken, moest er echt geslapen worden. Mams ging dan ook gelijk mee op stok, pappa wilde nog even de benen strekken op de boot.

Helaas ging er om 6.00 geen toeter, Patrick schrok wakker omdat hij het gevoel had dat de boot vaart minderde en concludeerde nadat hij uit de patrijspoort had gekeken dat we al in Bastia waren en nog 10 minuten hadden om bij de auto te komen. Snel alles bij elkaar gepakt, kinderen in de kleren en rennen naar de auto. Gelijk mochten we starten en de boot afrijden. Om ons heen veel verdwaasde gezichten met vastgeplakt slaaphaar en verlaten auto’s wachtend op hun “uitgeslapen” inzittenden.

Na een ontbijt onderweg door naar wat hopelijk ons appartement zou gaan worden. Het laatste vrij huisje, nummer 25, werd van ons. Uitzicht over het zwembad met op de achtergrond de zee en het strand, bijna 30 graden en een stralende zon…………….. de vakantie was nu echt begonnen.

Voor Janna en Mina braken er twee weken aan met zwemmen, zonnen, ontdekken en heel veel nieuwe dingen leren. Na de tweede dag was het pierenbad al niet meer interessant, gewoon met bandjes om en een zwemband met handgrepen samen met paps en mams in het diepe, dat is veel leuker. Toen daar na een paar dagen ook nog de zwemvliezen bijkwamen, viel de zwemband gelijk af, kon de pret helemaal niet meer op, binnen no time was de oversteek van het 20 meter lange bad gemaakt, springend vanaf het trapje gingen ze luid lachend koppie onder en samen met pappa vanaf de kant het water in was eng maar vooral heel erg leuk.

Ook het strand was na een aanvankelijke wenperiode een groot succes. Hele kastelen werden nagebouwd, Tour de Merle is er niets bij, met veel ijver werden beurtelings Janna en Mina ingegraven en de duinen met alle zandpaadjes werden al snel onveilig gemaakt door de schavuiten “hallo hier ben ik, wanneer kom je me neersteken, ridder Janna?” Ook je zus ondergraven is echt heel leuk, en als ze dan ineens echte borsten krijgt, haha.De twee meegebrachte kinderstoeltjes deden prima dienst als uitkijk-, zonne-, en eetstoel. Naast de stretcher van mamma was het goed toeven en de koelbox ging open en dicht, open en dicht. Na deze vakantie weet ik het echt helemaal zeker, als je kids zich vermaken, heb jij ook eindelijk eens de tijd om iets te lezen of gewoon te lummelen. Dus ook bij ons meertje komt er een strandje, lekker scheppen en kliederen met water, meer heb je echt niet nodig.

‘s Morgens begonnen de dames met een DVDtje, mamma nog halfslapend ernaast, tja hier thuis zet ik ze neer, maak iets te drinken & eten en verdwijn weer even naar bed, maar in een appartement met onderburen die 7.00 op vakantie geen wektijd zouden vinden, vond ik dat ik wel toezicht moest houden op het gespuis. De DVD was 10 minuten interessant, schilderen wilden ze, muziek luisteren en zwemmen in het zwembad. Of lekker heen en weer rennen, springen op bed of pappa wakker kietelen. Hier thuis krijgen ze al alle aandacht van ons, maar pappa die nu echt 24 uur per dag ook aanwezig was, zich gewillig liet toedekken met zand, samen met hen ging haaien snaaien, ijsjes halen en monster spelen, dat is pas feest.

Kortom niet alleen zij maar ook wij hebben genoten, we zijn inmiddels weer terug op de berg, van de stralende zon in de druilerige herfstregen, de eerst gasten zijn alweer gearriveerd, de lessen weer begonnen, maar nog steeds tovert de naam Corsica een glimlach op ons gezicht. En dat is toch wat je wilt als je terugdenkt aan een tijd waar je zo lang naartoe hebt geleefd.

Dus wij gaan uitgerust en vol nieuwe plannen de winter in, nog even en Nederland staat alweer op de agenda, waarschijnlijk tegen die tijd met Frans sprekende mademoiselles…….

Tot ziens en/of schrijfs, een herfstachtige franse groet,

Babs Mollema, Oktober 2009